خواجه ناصرالدین عبیدالله(۸۰۶-۸۹۵ (قمری)) نام‌دار به عبیدالله احرار و خواجه احرار ولی، عارف نامی طریقت نقشبندیه در فرارود است.
احرار در ۸۰۶ روستای باغستان تاشکند چشم به جهان گشود. او دانش‌های ابتدایی در تاشکند فرا گرفت و در ۸۲۸ برای ادامه آموختن به سمرقند رفت، ولی گرایش احرار به عرفان مانع آموختن بیشتر او شد. چندی در شهرهای ترکستان و خراسان به سفر پرداخت و در ۸۳۲ به هلغتو رفت و به مولانا یعقوب چرخی(۸۵۱)، از پیروان شیخ بهاءالدین محمد نقشبند دست ارادت داد و به طریقت نقشبندیه پیوست. سپس خود به تبلیغ و ارشاد پرداخت و بسیاری از مردم منطقه و سرزمین‌های همجوار پیرو او گشتند.
طریقت نقشبندیه به سبب نام خواجه عبیدالله، چندی احراریه نامیده می‌شد. نفوذ روحانی و ثروت بسیارش سبب نفوذ فراوان او بر دولت‌مردان روزگارش شد و سلطان ابوسعید گورکانی امور مملکت را بدون مشورت با او انجام نمی‌داد. احرار چون درگذشت، پیکرش به سمرقند بردند و در محله خواجه کفشیر به خاک سپردند.
آثار او بر این پایه‌اند:
